Gorycz porażki – jak odzyskać wiarę w zwycięstwo

Cichną oklaski, gasną światła, zwycięzcy doznają intrygującego dotyku sławy…Ty przegrałeś

Pamiętaj jednak, że to nie jest koniec twojej drogi do zwycięstwa. Pamiętaj, zawsze pamiętaj, że dopóki walczysz, jesteś wciąż zwycięzcą! A sposób twojej walki, teraz, po zakończeniu zawodów, to przede wszystkim analiza przyczyn przegranej.

Jest to najważniejsza rozmowa twojego życia, rozmowa z samym sobą. Trzeba w być w niej szczerym aż do bólu, choćby przez szacunek do samego siebie. Możesz podczas jej trwania mówić, co tylko zechcesz, ponieważ nikt oprócz ciebie nie usłyszy z niej nawet jednego słowa, nikt nie podsłucha i nie zdradzi jej tajemnic.

W kojących objęciach bezsennych nocy będziesz poznawał samego siebie i będziesz się dowiadywał, jakim jesteś człowiekiem. Będziesz budował waleczne nastawienie dla dalszej aktywności sportowej. Mam szczerą nadzieję, że ten artykuł pomoże ci odzyskać wiarę w zwycięstwo.

Nastawienie pesymistyczne: byłeś źle przygotowany do zawodów

Każde wyjaśnienie twojej porażki za pomocą przyczyn zależnych wyłącznie od ciebie psychologia nazywa wewnętrznymi albo pesymistycznymi. Mogą nimi być na przykład strategiczne błędy treningowe, wybór złego profilu diety lub brak konsultanta analizującego twoją aktywność sportową i udzielającego niezbędnych rad.

Nastawienie pesymistyczne, wbrew jego popularnemu pojmowaniu, zawiera w sobie zachętę do dalszej walki. Może ono bowiem sztucznie obniżyć realny poziom twojego treningu. Chodzi o wytworzenie w sobie przekonania o niedostatkach, które najwidoczniej stanowią jakąś część twojego treningu i warto się ich pozbyć. Osiągnięcie tego celu, wcale nie takie łatwe, spowoduje, że będziesz doskonalić trening w zgodzie z wzorcami uznanymi przez specjalistów za korzystniejsze.

Dokonując takich ocen, wymagających rozpoznania samego siebie, ułatwisz sobie zwiększenie dystansu do tego, co robisz, ograniczysz „poziom samozadowolenia”, a może nawet spróbujesz opanować je w dużym stopniu. Zmniejszysz również ryzyko potraktowania siebie jako nieomylnego eksperta metod treningowych.

Skupienie uwagi na przyczynach wewnętrznych niesie ze sobą również zagrożenia. Możesz bowiem uznać, że porażka świadczy o braku predyspozycji do uprawiania kulturystyki, o tym, że się do tego pięknego sportu nie nadajesz.

By uniknąć takich sytuacji, warto dokonać oceny zysków i strat nastawienia pesymistycznego. Taki model oceny zależy od rodzaju osobowości, której sprawa dotyczy.

Kulturysta pewny siebie i mający wysokie poczucie osobistych wartości może bez obaw stosować analizy pesymistyczne. Będą one dla jego psychiki pożyteczną terapią, wzmacniającą zaangażowanie i konsekwencję treningową, a w rezultacie będą podwyższać jakość treningu.

Jeśli natomiast kulturysta ma osobowość „porcelanową”, delikatną i wrażliwą, to powinien częściej sięgać do analiz optymistycznych, które go dowartościują.

Nastawienie optymistyczne: przegrałeś z powodu pomyłek sędziów

Zapewnia ono wyjątkowy komfort dla psychiki, ponieważ pozbawia kulturystę osobistej odpowiedzialności za porażkę. Eliminuje również stres wynikający z doznanej porażki i ułatwia płynne przejście do kontynuowania treningowej aktywności i doskonalenia formy.

Oczywiście, nastawienie optymistyczne zawiera w sobie kuszące ryzyko pomijania krytycznej samooceny samego siebie. To z kolei może spowodować zastój we wprowadzaniu nowinek treningowych i spowolni rozwój sylwetki kulturysty.

Kontrolowanie ubocznych skutków nastawienia optymistycznego jest trudne, ponieważ to nastawienie zawiera w sobie wyjątkową pokusę rozgrzeszania samego siebie ze stresogennych błędów i pomyłek. Wydaje się więc, choć ta teza jest dyskusyjna, że nastawienie pesymistyczne jest łatwiejsze do – w miarę nieszkodliwego i pożytecznego – zastosowania wobec samego siebie, aniżeli nastawienie optymistyczne.

A i tak wybór należy do ciebie.