Przez wiele lat wizytówką wysportowanej sylwetki były bicepsy, od jakiegoś czasu stają się nią jednak mięśnie proste brzucha. To dobra zmiana, ponieważ nawet najlepiej rozwinięte bicepsy pełnią wyłącznie funkcję dekoracyjną, podczas gdy silne mięśnie proste brzucha dekoracyjno-użytkową.

Mięśnie proste brzucha nie tylko podtrzymują kręgosłup przy podnoszeniu i opuszczaniu ciężarów (im są silniejsze, tym większą siłą dysponujemy podczas wykonywania ćwiczeń), ale też w parze z silnymi mięśniami grzbietu stanowią silny gorset, który chroni kręgosłup przed urazem.

ZWIJANIE MIĘŚNI

Podczas wykonywania ćwiczeń na mięśnie proste brzucha najważniejsze jest to, aby zmusić je do maksymalnie ciężkiej pracy, co bez prawidłowego oddychania nie jest możliwe. Zanim jednak ten temat poruszę kilka słów o „zwijaniu” tych mięśni. ?

Zarówno ruchy unoszenia nóg, jak i unoszenia tułowia powinny być wykonywane na zasadzie „zwijania” mięśni prostych brzucha. Polega to na bardzo mocnym zbliżaniu dolnych żeber do miednicy (w końcowej fazie ruchu zbliżenie to powinno być maksymalne). Jeżeli będziemy koncentrować się jedynie na unoszeniu nóg lub unoszeniu tułowia, co bardzo często można zaobserwować na siłowniach, to główny ciężar pracy wezmą na siebie mięśnie zginaczy stawów biodrowych. Mięśnie proste brzucha też będą pracowały, ale w stopniu bardzo ograniczonym.

NIETYPOWY SPOSÓB ODDYCHANIA

Robiąc ćwiczenia na inne grupy mięśniowe każdy ruch unoszenia ciężaru poprzedzamy głębokim wdechem, po którym często zatrzymujemy powietrze w płucach. Wypuszczamy je dopiero w ostatniej fazie tego ruchu lub po uniesieniu ciężaru (kolejny wdech robimy podczas ruchu opuszczania ciężaru).

Zatrzymanie powietrza w płucach zwiększa ciśnienie wewnątrz brzuszne, mocno stabilizując kręgosłup (wzrost bezpieczeństwa kręgosłupa). Niestety, w ćwiczeniach na mięśnie proste brzucha zatrzymanie powietrza w płucach usztywnia te mięśnie co bardzo utrudnia ich kurczenie się. W takiej sytuacji ciało zamiast łagodnie się zwijać (dotyczy mięśni prostych brzucha), składa się na pół. Jedynym sposobem na to, aby tego uniknąć jest oddychanie.

Tuż przed rozpoczęciem pierwszego powtórzenia robimy wdech. Unosząc tułów/nogi na zasadzie „zwijania” mięśni prostych brzucha, stopniowo wypuszczamy powietrze z płuc, zmniejszając tym samym ciśnienie wewnątrz brzuszne, co umożliwia nam maksymalne zaokrąglenie kręgosłupa, czyli inaczej mówiąc maksymalne zbliżenie dolnych żeber do miednicy.